hiç bir yokluk senin kadar var olmadý bu þehrin kalabalýk sokaklarýnda... ey kendi masalýný yazan peri þimdi gözlerine sakladýðýn baharý mevsimsiz bir acýnýn koynuna býrakma
ne vakit bir þiire baþlasam senli bir köþede düþtü elimden kalem ve hangi türküyü söylesem burasý adýyaman....
hep yarým kaldý ya söyleyemedim… ya tükendi söz… sonra özlemek düþtü payýma teninde haziran dolaþýrken titredi ellerim tükendi nefesim þimdi isyan...
sonra kanadý bir cam kesiði gibi damla damla akarken sensiz yanýmdan nefesin merhem dokunsan yangýn ... kapandý kapýlarý þiirin avaz avaz sustum gidiyorum.. kendi içimdeki þehirlerden sana uzak diyarlara göçüyorum kal demiyorsun… git demiyorsun…
varsýn yitirsin mavisini gökyüzü hangi fýrtýna çýkarsa çýksýn hangi þehir yanarsa yansýn ve hangi dað devrilirse devrilsin bana özlemin yeter… bir nefes … uzat ellerini kayboluyorum ben yine sana geliyorum içimdeki dehlizlerden çýkýp bir bozkýr akþamý ekin tarlalarý sararmýþ yol kayýp yön kayýp ellerinden tutsam diyorum
sonra bir yol türküsüdür dilimde gecenin karanlýðýnda kayboluyorum… seni býrakýp grinin þehrinde geride býrakýyorum ne varsa… ebemkuþaðýndan kalma…
ben yine sensizim sen bir pencerede yýldýzlarý kaybetmiþsin aðlýyorsun gözyaþýný silemiyorum sen gel demiyorsun… gelmiyorsun…
temmuz da tükendi.. sen hala yoksun…
ey kendi masalýný yazan peri vaktidir yaðmurlarýn sen bir gel de yeter…
ÞAHBEYÝT FATÝH ÞAHÝN IÞIK
Sosyal Medyada Paylaşın:
sahbeyit Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.