Ne mutluydu o zamanlar,
Ne özgürdü,
Ne umutluydu,
Ne çok düþünceler kuruyordu,
Elais.
Þimdi bunlardan hiç biri kalmamýþtý,
Bunlarýn çoðunu geçirdiði,
Duygusal maceralarýnda,
Birbirini kovalayan durumlarda,
Yani genç kýzlýlýðýnda, evliliðinde,
Seviþmelerinde harcamýþ,
Ýyi ama kimdi onu böylesine bahtsýz eden?
Kendisini altüst etmiþ, olan felaket neredeydi?
Kendisine acý çektiren nedeni arayýp bulmak,
Acýlarýnýn nedeni bulmak istiyordu,
Baþýný kaldýrýp çevresine bakýndý.
Etajerdeki vazolarýn üzerinde,
Nisan günün ýþýklarý oynaþýyordu,
Ateþ yanýyordu, Elais terliklerinin altýnda,
Halýnýn yumuþaklýðýný duyuyor,
Gün ýþýðý beyaz, hava ýlýktý,
Her þey günlük güneþlikti berraktý,
Birden kalbindeki küller uçuþuyor,
Bukalemun gibi renk deðiþtiriyordu,
Erkeðini kendi elleriyle býrakmýþtý..
Sami Arlan..
Fotoðraftaki yaramaz Torunum ( D O Ð A )
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.