Göçmen ruhum kanatlandýrmýyor artýk beni bu son günlerde,
Gözlerim uzak diyarlarda dolaþýp dursa da bedenim hep evde,
Ben de kendimleyim, birlikte oturuyoruz koltuðumuzda ama,
Bazen de þiirler yazýyoruz deftere, okunsa da okunamasa da...
Göçmen ruhum oturtuyor olsa da bedenimi evin belli köþesine,
Ben söz dinleyip beklesem, onun isteðini gerçekleþtirsem bile,
Ýç dünyamda farklý alan var, at koþturuyor oradaki ’Ben’, ve,
Dönüp dolaþýp yine eve geliyor, oradaki mekanýna, mümkünse...
Göçmen ruhum çok aceleci, yerinde durmak nedir bilmiyor, ama,
Dünya küçüldü artýk, yolculuk kolaylaþtý; uzaklara ve yakýnlara,
Baharlarda da baharlar olur, oradan baþka mevsimlere açýlýrýz,
Göçmen ruhlu ceddimizden kalanlarla biz de ufkumuza açýlýrýz...
Þiir yazmak da göçmek gibidir, alýr baþýný gider kelimeler, durmaz,
Onlarla anlatýlmak istenen anlatýlýr, anlatýlamayana çare bulunmaz,
Onu bir kenara býrakýr kimliðimiz, bizden uzaða ama bize yakýn,
Bir yerlerde bekler ruhumuz, bedenimiz olmasa da yanýna yakýn...
Göçmen ruhum bedenimi dürtüklüyor son zamanlarda, anlaþamýyoruz,
Birbirimizden ayrýlacak olsak da ebediyette yine ayný kimlikte olacaðýz,
Öyle olsa da olur olmasa da, her ikisi baþýnýn çaresine bakabilir nasýl olsa,
Baksa da olur bakmasa da, her ikisi bizden uzaktýr, bize çok yakýn olsa da...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.