ilk yaðmurdu gözlerimden ilk defa hissetti acýnýn baþaklandýðýný yüreðim son günlerini yaþýyordu çaresiz o an en sevdiðim
ya bir zýpkýn ya da yüreðinin ortasýna mýhlanan acýydý hayat anladým artýk yalancýydý
oysaki bizim her bahar bahçe duvarlarýmýz kireçle boyanýrdý bembeyaz asmalar budanýrdý yazýn evveli kýþýn sonuydu bahar
ben daha önce hiç ölmemiþtim !
daha önce yaðmuru gözlerimde hiç görmemiþtim !
yaþam ilk kýlýk kýyafet balosunda gibi çocukluðumdaki toz pembe deðildi artýk herkes sonunda yetim kalýyordu kimsesiz yalnýz yalan kucaklamalardan uzak bir musallat taþýna uzanýyordu hayat
ey aklým ne ben seni üzeyim ne sen beni daha fazla üzme sonunda hem sana hem bana oluyor olan
ve sonra hikayesi baþlar hayatýn herkesin diline düþen kýyam /et bir mesele elbet
dolu dizgin telaþ / telaþ edene herkes /her þey / defterine bir kaç satýrda ya kýyameti ya da aklý karýþmýþcasýna þikayeti
zaman
o hiç durmuyor kimse kimseye bakmýyor nekadar acý doðranmýþta olsa sofralara herkez umut içinde nefesleniyor
ne aþklar yalancý / ne aþk ya kendisine ya da hep baþkasýna yalansöylüyor herkes merak ve herþeyin sonrasýna heves
artýk kendini avutmalarýna bir son !
kýyam /et körün gözlerinde saðýrýn kulaðýnda dilsizin dilinde kýyamet kopuyor kim kimin elinde /elinde kalan ne ?
iþte ben daha önce hiç ölmemiþtim ! Sosyal Medyada Paylaşın:
cennet cennet Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.