Evim

O iki katlý ev, kalmýþ aklýmda
Küçük þehrin eski sokaklarýnda
Çocukluðumun geçtiði o güzel mesken
Hasretini hep duydum büyürken
Sokaða bakar, iki mavi kapý
Biri aþaðý iner diðeri çýkar yukarý
Aþaðýda evin kendi kapýsý, siyah
Bazen olur açýlýrdý ki nagah
Evin aydýnlýðý vurur insanýn yüzüne
Sokak pek sönük gelir insanýn gözüne
Saðda lavabo ileride mutfak
Solda salon ve odalar, ufak
Salona girersin bir taraftan huzur
Diðer taraftan neþe, gelir seni bulur
Çünkü sol çocuk odasýdýr, neþeli
Sað oturma odasýdýdr huzurlu
Ama asýl saadet bahçededir
Bu dört küçüðü bir de orada görmelidir
Solda kiraz fidaný, ileride büyük dut aðacý
Yine solda maðara gibi tandýrý
Damý ise misafirlktir
Bundan zevk almayan, delidir
Dutun üzerinde biri ziyafet çekerken
Diðeri yanýnda ders çalýþýrken
Üst kattaki balkondan seyre doyulmaz
Çocuklara bakýlýr manzara umursanmaz
Boyasý kavlayan tahta pencerelerden
Baktýðýmý hatýrlýyorum "Okul, ne zaman" derken
Karanlýkta siyah kapýyý
Tel tokayla açtýðýmýzý
Ve o alçak avludan sokaða bakarak
Bahçedeki kuzukulaklarýný çalarak
Mutlu olduðumu anýmsýyorum
O hayatý hala özlüyorum
Kah olur toz kaçar gözüne
Kah olur çivi sokar prizin içine
Kah olur tandýrdan korkar
Kah olur aðaçlara çýkar
Hazin, taþýnýrlar bir apartmana
Çocuk hep hasret duyar o eski yurda

Eylül 2010
Sosyal Medyada Paylaşın: