Zamanýn kuyusuna, düþtü mavi düþlerim
Ýstikbâle bakarken, mazi denen miratla
Siren sesine döndü, kallavi gülüþlerim
Gülüyorum artýk ben, kasvetli bir suratla
Þiir gibi hayatým, hep yarým kâfiyeli
Baþladýðý eseri, bitiremiyor insan!
Hayatýmý yeniden yazsam da seciyeli
Ýçimi anlatmaya yetmiyor etten lisan
Þu kývranan beynimin, karanlýk noktasýnda
Düþlerimin son leþi, kokuyor sabah akþam
Onlar tekrar hortluyor, uykumun ortasýnda
Cehenneme dönüyor, rüyamda bile yaþam
Söylediðim tek þeyse âh keþke nakaratý
Hatta kâlû belâdan, beri söyler her hâlim
Yaþýyorken her gece, ruhumda sekaratý
Uyanmaya kalmýyor bedenimde mecalim
Kafamý koyuyorum, nakýþlý yastýðýma
Kara topraða sokar, gibi dertli baþýmý
Bakmayýn gözü açýk tavana baktýðýma
Ýsmimi kazýmýþlar çoktan mezar taþýma
Kurtlardan önce dertler oymuþ kafatasýmý
Ýçindeki beynimse kýrk yamalý bir bohça
Bir tek resimler tutmuþ, evde kara yasýmý
O gece eþim dostum vakit geçirmiþ hoþça
Soner ÇAÐATAY 14 Haziran 2011 / Wuppertal / Alman