çocukken
hayatý duvarlara yaslanarak izlerdim
serseri yanýmý gizlerdim
köyümüze kurþun sýkan adamlar geldiðinde
ya da ortalýk toz dumana büründüðünde
gelecek hakkýndan endiþeler duyardým
susmaz bir hýçkýrýða tutulurdum
ikide bir
sýtmaya yakalanan babam gibi
çocukken
içimdeki çocuða güvenirdim yine de
arkadaþlarým gece ve oyun
yoldaþlarým kalbimde büyüttüðüm þiirler ve mutlu yarýnlardý
aslýnda yaþamak çok kolaydý
elinde güç olsaydý
bilirdim bu felsefeyi çocuk aklýmla
çocukken
olduðum gibi görünmeye çalýþýrdým
haktan
iyilikten dem vururdum
hangi çocuk çaresizce onun omzunda dururdum
terketmezdim takýmý
ileri gitmezdim sebep yokken
huzurdan bahsederdim esmer gülüþler çokken
yaný baþýmda
ve çocukken
çocukluðuma elimdeki hayati çizgiler kadar saðlam bakardým
annemin eteklerinde duran ufak avuçlarýmla
doðru olana akardým
büyüklerimin sözünü dinler
küçüklerimin gözünü öperdim
her hayal sonrasý molamda