mevsimsiz bir acý gözlerin aklýma kazýnmýþ bir þiir düðümleniyor sonra kalemimin ucuna bir sancý temmuzda güneþ yanýðý sýzlýyor içimde adýn
susuzluðuma çare diye türküler söylüyorum “gayrý dayanamam ben bu hasrete” bozkýrýn þehrinde yapayalnýz seni bekliyorum…
bu kalemi kalbime sapladýðýmdan beri acýmýyor þiirlerim kanatmýyor hiç bir hançer yokluðun kadar vu þehrin sokaklarý her geçen gün daha bir daralýyor ve üstüme üstüme yýkýlýyor damlarý bacalarý…
býrakýp gittiðin gibi deðil hiç bir kaldýrým hangi ayak izine bassam kayboluyorum sensizim…
þimdi dilimde ölçüsünü yitirmiþ bir tükrü adýn kýrkikindi yaðmurlarý çoktan terketti bu þehri ve çoktan kurudu bahar…
sevdiðim… dönme yüzünü beni bu þehre býrakma
ÞAHBEYÝT FATÝH ÞAHÝN IÞIK Sosyal Medyada Paylaşın:
sahbeyit Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.