biliyorum
evdesindir þu anda mutlaka
ya doludur bardaðýn
sýmsýcak tavþan kaný çayýnla
ya da yudumluyorsundur
köpüklü ve þekersiz kahveni
ince porselenden fincanýnda
ve bu arada
müzik dinliyorsundur aþk üzerine
deli deli
hatta belki de
dalmýþtýr gözlerin eskilere
daldýkça anýlara
karalýyorsundur kesin
bir þeyler de
yürek aðrýlarýn
ümitlerin
ve özlemlerin için
sessizce
evet sessiz sevgili
ne sen kandýrabilirsin beni
ne de ben seni
bir zamanlar verdiðimiz bütün sözler
þimdi kardan kelimeler gibi
artýk gökyüzünde
yaðmur bulutlarý hepsi
ah! kim tutar ellerinden
yitirdikçe sana ait kalpleri
hele ki yalan cebinde
bozuk paraysa sanki
ve sanki
hiç yokmuþ gibiyse aþk
ne fayda eder son piþmanlýk
kapanýrken birer birer
her kapý yüzüne
hüzünle
ey istanbul!
söz ver bana
sesimi sesine deðdirmeye
ve götür gözlerimden süzülen
dibi sonsuz özlemi
bu özlem bitmez
sen böyle uzak
sen böyle bir cellat kadar ýssýz
ben böyle sahipsiz kaldýkça
bizden
atilla güler