Vahiyle Din/Durul

Sessizlik içinden baðýran çýðlýk
Baktým kimse yoktu
Sokaðým
Caddelerim
Þehrim bomboþtu.
Her adýmým kendimde çýnlarken
Toplar patlýyordu kalbimin surlarýnda.
Nasýl durulurum,
Nerde beni bana anlatacak bilgin
Durdum kýyýlarýmda.
Eteklerinde kardelenler fýþkýran Aðrý gibi
Aðýr ve derinden bir ah çektim ki
Sular çekildi içimden
Kumkuru oldu o koskoca hayat suyum
Çatladý çatlayacak kalbim
Beni bana anlatacak biri kim?

Dört yaným
Ayaðýmýn altý
Gökyüzüm
Çelikten bir kafes ki:
Günden güne daralan,
Bir nefeslik yerim kaldý sanki
Göðsümde öyle baský var:
Susun
Susun
Sizlerin sesinden duyamýyorum
Kendimi,
Beni bana anlatacak bir ben miyim?

Mezar taþlarý yaþlý gözlerle bakýyorlar
Biz diyor en büyüðü,
Senin gibiydik evlat
Bak dokun þimdi
Bir avuç toprak.

Büyük bir yapýnýn önündeyim
Tarih bin yýl evvel.
Giriyorum,
Koca bir kalbin içindeyim.
Nasýl da dönüyor baþým
Her þey benle dönüyor
Masmavi bir gök kubbe gibi
Baþýmdan aþaðýya mana dökülüyor.

Bilmeden kendimi
Acziyetimle eðilmiþim
O koca kalbin içinde
Bir damla can
Nefes alýyorum þimdi
Kalbim öyle büyüdü ki
Artýk sonsuz bir alemim var.

Topraða sürüyorum alnýmý
Toprak olmadan tevazuyla birleþmek için
Secdeler üstüne secde ettiðim
Herbir zerrem huþu içinde
Baktýðým her yerde
Rabbim,
Beni al o sevgiden vahyin
Tertemiz yüreðine.

Kendimi bulmak için girdiðim kapý,
Ýnsaným biliyorum
Artýk
Öyle deðerliyim ki:
Yaratan Rabbim
Beni bana býrakmaz
Býrakmadý da,
Kýblem, yönüm her þeyim.
Ben kendimi buldum
Ýnsanlýðýmda dirildim,
Dindim,
Vahiyle yükseklemek için
Kendi fýtratýmý bildim,
Elhamdülilllah.

(Haziran 2011 Ýstanbul)
Sosyal Medyada Paylaşın: