Bir Sen Kaldın Yanıbaşımda...

beden yorgun düþmüþ yüreðin tik taklarýnda
geçmiþin gökkuþaðýnda yedi iklimlerin
mor kuþaklarýna sarýlan yalnýzlýklarým
papatya yapraklarýna düþen
hüzne bulanmýþ gözyaþlarým damlarken
çilehanemde mum gibi eridim, tükendim ben...

ömrümü verdiðim deðerler görmezken beni
gecelerimi unutarak koþtururken sokaklarda
meteliksiz kaldýðým günlerde aç susuz
ölümün koynuna gönüllü uzanýrken kavgalarýmda
vefalý sandýðým içi boþ kof adamlar satarken kendini
tükenmiþ ömrün son demlerini yaþarken
geçen yýllarýmý geri getirsem ne yazar ki bana...

çok þükür bir sen kaldýn yanýbaþýmda sevdiðim
sende gördüm vefalýlýðýn en görkemlisini
ne zaman dara düþsem, yaralansam, kanasa içim
kaderin küskünlüklerine karalarý baðlasam
ötelerden gönderdiðin merhamet saðnaklarý
þevkatine yüklediðin sevdalarýn bahar kokusu
özlemlerini sarýp sarmaladýðýn sýcacýk nefesin
ömrüme düþen ayrýk otlarýný kuruturken
hayatýn renklerini sende bir baþka görüyorum sevdiðim...
Sosyal Medyada Paylaşın: