SEN HAYATI NE SANDIN?

I

sonbahar gelir soyunur aðaçlar
hüzün yüklenir trenler
yüzlerde yeni bir düþü yitirmenin yorgunluðu
herkes bir yangýndan çalar sýcaklýðýný
ve yitirir, ayrýlýða tanýk istasyonlarda...

aþkýn neresinden dönsen zarardýr
sevgilinin kokusu sinmiþtir o kente
saçlarý dolanmýþtýr yaslý ömrüne
artýk nereden baksan rastlayamazsýn kendine!..

II

acýnýn baþladýðý yerde
açlýk kol geziyordu sokaklarda
umutlarýna ’kaza süsü’ verilmiþ yoksul a(damlarda)
düþleri aþýnmýþ, köhne hayatlar
ýsrarla yanlýþ kulvarlarda...

yýllar çöreklenmiþ savunmasýz ömrüme
ranza arkadaþým kadar hep eksik uykularda
ah anam, beni maðlup etti zaman
her þeye yeniden baþlamak için neleri yitirmedim ki...

þair ölür, yetinir topraðýyla
yanlýþlardan çalarak bütün doðrularýný...
saçlarý bahar, yüzü memleketim / sevgilim;
yollar kavuþmayý çürüttü
kendine yaslandý þiir
yorgunluk-yoruldu
kendini doyurdu açlýk!
su boðdu / ateþ yaktý kendini
dicle dondu / ýsýttý kendini Palandöken...

sen hayatý ne sandýn?
uzak bir vuslat’týn
paslý ayrýlýklarda
unutuldu adýn...

sen hayatý ne sandýn?
her aþkýn yagýnýnda kül kaldýn!..

III

sevmeye baþladýðýn yerde:
ibret verici bir ayrýlýk tetikte seni bekler
içinde aðrýyan anýlar aðlaþýr
yollara karýþýrsýn, boðazýnda hýçkýrýklar
umutlarýn yokluða karýþýr...
ölümlerin uçsuz bucaksýz kýyýsýnda
þakaklarýnda pervasýz tabancalar-
kalbinde haydutlar yarýþýr...
üzülme!
üzülme...
kalbin buna da alýþýr...

Birdal ERDOÐMUÞ /

Sosyal Medyada Paylaşın: