Şah-ı Şiir
Öksüz öyküleri koyup cebime
Bir þafak vaktine yürüyesim var
Ölüm kokan tarlalardan aþarak
Kanlý vadilerin içinden geçip
Hiç menzile varamadan yaþlanmak
Sana dokunmadan çürüyesim var
Heybemi açsýnlar demirden ekmek
Taþtan zeytin, incir,ateþten su var
Bir baþka alemin sarhoþuyum ben
Ne beni anlarlar,ne de duyarlar
Sevdiðime üç beþ kelam farz olsa
Katlim vacip olur, beni yakarlar
Yine de ey yarim gözlerime bak
Bu mavi denizler sana akmalý
Yokluðun ne yakýn,varlýðýn uzak
Sevmeli seni de nasýl sevmeli
Ben yüzündeki tecelliyi
Dilindeki vahiyi sevdim sevgili
Ve sende duyduðumdu
Perde arkasý kelam dedikleri
Þimdi kalbime düþen bu fetret devri
Nur daðýnýn ýslanmamasýndan
Aðlar ör en mukaddes harabelerime
Güvencinler kaldýr ki ben saklý kalayým yüreðinde
Gel benim kahve gözlüm
Küllenen kelimelerimi közlendir
Yaralarýný sar kanadý kýrýk ebabillerimin
Çatlamýþ dudaklarýma bengisu ver ellerinden
Ayak izinden sür gözlerim açýlsýn yeniden.
Gel benim kahve gözlüm
Yeniden uçmayý öðret tüm ölü kelebeklere...
Bir þarký býrak dilime kan gibi taze
Karanlýk kadar siyah, hüznün kadar soðuk
Zihnindeki ayak izlerim kadar eski ve solgun
Bir gülüþüne bile razýyým þimdi
Yeterki bakma yüzüme böyle
Kaybedenler gibi…
Paslý bir merhaba,kirli bir selam
Yeterki sen susma kumrular gibi
Biraz küflense de güleceðim var
Yeter ki sen susma,hayat zaten zor
Ve benim çok fena öleceðim var
26 mayýs 2011
Sosyal Medyada Paylaşın:
Abdülkadir Karaca Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.