İyi ki varmışım

Uzun yoldan geldi
Uzun uzun konuþtuk
Güzelce’mle

Yollar yaramýþ
Güzeldi giderken
Daha güzel dönmüþ

Nasýl özlemiþim…

Çay kahve içip üzerine
Birazda fal muhabbeti
Derken bitiverdi akþam
Hiç istemeden

Onu evine býraktým
Ben düþtüm bu sefer
Kendi evimin yoluna

Yolda bir de telefon sohbeti
Benden mes’ud âdem arasan
Bulunmaz yeryüzünde

Zor bitirdik muhabbeti

Þükür bitmedi tabii
Ama gece bitti
Yarýn mesai

Önce ekmek kavgasý
Muhabbet gelir zaten
Peþi sýra, çok þükür

Ayrýlmadan bana
Baktý, güldü;

-“Ýyi ki varsýn” dedi!

Ben…
Ýyi ki varmýþým!

Varlýðýmý bile
Unutmuþtum oysa…

Þaþa kaldým
Hem hoþuma gitti
Hem de pek bir utandým

Bende laf bitmez oysa
Onca seminer, dinleti
Radyo, tivi programý
Bir sürü röportaj

Ama gel gör ki beni
Halime gülersin
Ne diyeyim?
Bilemedim.

-“Âmin” demiþim
Bastý kahkahayý

-“Allah razý olsun” dedim
Bu sefer o þaþýrdý

-“Ne diyorsun” dedi?
Bir bilsem…

Neler demek istiyorum oysa…

Neyse hayâl meyâl
Vardým eve

Üstümü bile deðiþmeden
Oturdum masama
Baþladým yazmaya

Caným bir kahve istedi
Hazýrladým hemen
Bol köpüklü

Rejimdeyim ama
Þekerli çekti caným
Ýki kaþýk attým
Koca fincana
Kuruldum

Bir yudum aldým
Tadý fazla tuhaf!

Meðer tuz atmýþým içine
Önce yüzümü buruþturdum

Sonra güzelce’min
Güzel yüzü gelince aklýma
Öylece koltukta kalakaldým

Kendime geldiðimde
Bitmiþti fincandaki garabet mey!

Midem bir tuhaf mý oldu?
Yoksa bu güzel havalar mý çarptý beni de?

Týpký rahmetli Orhan Veli gibi…


Sosyal Medyada Paylaşın: