Vicdanýmýn ýrzýna geçtiðin günden beri
ne ben bakire Meryem’im, ne doðurduðun çocuk Ýsa’dýr.
yolda kalmýþ öksüz cümlelere gebe ufuklarým
her þafakta baþka çarmýhlarýn nebisini selamlýyorum
insan seccadesiz secdeye varmaktan muzdarip
bir yýldýz kayarken bukalemun oluyorum
yaðmur bombasýyla vurulduðumda
koca bir asrýn memesinden istikbalimi emiyorum
dönüp renkleniyorum emzirdiðim çocuðun kalemiyle
kahverengi bedenimden baþaklar boy veriyor
içi boþ
ellerimdeki kuru nehir yataklarýnýn
selleriyle sönüyor yanardaðlar
medeniyetsiz medeniyetlere selam duruyor
pamuk þekeri yüklü masallar el sallarken çocukluðuma
bir damla düþüyor saçlarýna soluk renkli fotoðraflardan
þarkýn keder yüklü âfâkýnda kahkahalar kopuyor
her narasý bir çaðý kapatýyor Ýstanbul oluyor denize nazýr
cenazemin salasý okunuyor Ayasofya nöbette
kafam tabuta sýðmýyor kýrýyorlar büyüyorum
bir çocuk beni çaðýrýyor melek
can buluyorum masum bakýþýnda temiz
cenabet ellere raðmen kendimi gömüyorum
FÝLÝZ ÞAHÝN
29/05/2011