Doðumuyla baþlayan bir yoldur insanýnki.
Yoldan gelmiþtir,
Yorgundur…
Küçük bir bebekken daha,
Minik elleri ve acýyan dizleri üzerinde,
Sürünmeyi öðretirler;
Büyüdüðünde mesafeler kat etmesi adýna…
Çocuk olunur sonra.
Okul yýllarý,
Mahalle sokaklarý derken
Baþlanýr yürümeye.
Çocuk gözüyle,
Bir çift yeni ayakkabýdýr mutluluk;
Belki de, bir bisiklet.
Birinde adýmlar,
Diðerinde pedallar;
Yollara vurulacaklar…
Bir vakit ‘genç’ diye seslenilince
Fark edilir; zaman akýp gitmiþtir.
Çocukluðu yanýnda sürüklemiþtir…
Sorumluluk bilinci,
Benliði makam tutar.
Artýk koþulmalýdýr;
Ýnsan büyüdükçe, yollar da uzar...
Yaðmur, çamur demeden,
Veya güneþ kavururken tepede,
Onca engele raðmen,
Bazen tökezleyerek; ama hiç vazgeçmeden
Koþulur ufuklara…
Heybede;
Her þeye ve herkese raðmen yalnýzlýk,
Tuhaf bir kimsesizlik kokusu düþlerde…
Soðuk raylarda ilerleyen bir trenin acý çýðlýðý
Uðuldarken kulaklarda
Veya bir otobüs terminalinde
El sallarken herkes;
Yollarýn nereye varacaðý bilinmezliði
Ýþgal eder hafýzayý…
Derin düþünceler baþ gösterir…
Alýndaki çizgiler yollar gibi uzarken,
Yaþlýlýðýn kapýyý çaldýðý hissedilir.
Önce saçlar aðarýr,
Çukurlaþýr o gözler,
Bel iki büklüm olur…
Adýmlar da yavaþlar…
Vazgeçilip aynadan
Dönüp geriye bakýlýnca görülür;
Ýnsan hayatýnýn yorgun bir özgeçmiþten ibaret olduðu…
Ömür boyu mesafede, sona varamamýþtýr,
Çünkü insan sona deðil, son insana yakýndýr…
Manevi bir yoldur aslýnda hayat;
Ýnsandan Allah’a, uzanan bir seyahat…
______________________________________________ yaðmurun izi
fotoðraf: Tuncer Canseven Oylat/Bursa
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.