KENDİNİ VURABİLMEKTİR EN ZOR HEDEF-II-

Bunlar, engerekler ve çiyanlardýr
Bunlar, aþýmýza ekmeðimize göz koyanlardýr
Taný bunlarý, tanýda büyü...
Bu, namustur künyemize kazýnmýþ
Bu da sabýr, aðulardan süzülmüþ
Sarýl bunlara sarýlda büyü.

Ahmed ARÝF

I

Bir yol misali uzuyordu acýlar;
içimde aðrýyan bir sonbahar
günler geçiyor kurþun gibi
yalnýz ve yenik...
yaralar birbirine karýþýrdý;
yalnýz yaralar, kalabalýk yaralara
insan tacirleri, kadýn tacirleri
yeni sürgün yaralar pazarlardý...

Bakarým günlerin teninde herkes savrulmuþ yollara
sesleri yankýsýz, sorularý yanýtsýz býrakýlmýþ...
kime baksam vurulmuþ içli bir aþk mevsiminde..

Benimse içimde aðýr yaralý bir sonbahar.

Acý kusan þehrin sancýlý varoþlarýnda
aðýtlar yakmaya geldim..
kusurlarýnýzý gömdüðünüz geceleri yakacaðým
hepimiz yanacaðýz-
kimse kendini söndüremeyecek!

II

Ýnsandýr:
ýlýk rüzgarlarý var
yeminli intikamlarý
ve ateþli silahlarý

Ýnsandýr / isyandýr
silaha uzanýr sýmsýcak elleri
ve þarjörüne yerleþtirir kendini...

Herkes hüzünlerden payýný alýr
hayatýn imbiðinden geçtikçe;
yollara daldýrýnca burkulur gözleri
boðulur özlemin soðuk sularýnda
asla kucaklaþamaz, kavuþulmaz kendiyle...
suçludur insan, hayatýn cenderesinde maðluptur!

III

’Hiç bir ölü hayat sýzdýrmaz’
her þeyi unuttuk çünkü-
gülü dalýnda / külü ateþinde
dostluklarý hatýra defterlerinde
rüyalarýmýzý baþka uykularda
þairi suskularda
sevdalarý hain pusularda
unuttuk!
acýmasýzca / pervasýzca!

IV

Simsiyah kederler sýzýyor kendini hedef alan hayatlardan
bense masmavi umutlar ekiyorum yarýnlara..
suçluya yataklýk eden bir gecede
þakaklarýmda oynanýr bir ’Rus-ruleti’
darp edilir kalbim / sesim tutuklanýr
düþlerim kundaklanýr...

Ellerim de yetiþmiyor karmaþanýn koynunda-
kývrýlmýþ uyuyan çocuklara.

Daðlara koþun... nehirlere çocuklar...

V

Sen git; beni bekleme
varsýn eskisin yüzüm ayrýlýðýn devrilen yýllarýnda
küflensin gülüþlerim
zemherilerde soðusun sesim
üþüsün þarkýlarým
buz tutsun iklimsiz aþklarým...

/ Bir þiirdim yazýldým, derinleþtim
neyi sevdiysem hep kaybettim.. /

Ben burada, yanýp yanýp kül kalsam
hayatýn sýrtýnda bir býçak gibi paslansam
hep hüzün taþýsam tek heceli sevdalara
ýsrarla kendini kanatan anýlara aðlasam aðlasam
ve hep maðlup kalsam.

VI

Aldýrma!
rüzgarlarýna, aðrýlarýna, tuzaklarýna, infazlarýna bu kentin;
atma yaralarýnýn kabuklarýný, biriktir...
yoksulluðun buðulanan camlarýnda
kana boðulmuþ coðrafyalarda
sancýlý, suçlu ve kemirilmiþ
ve isyankar...

/ Atma yaralarýnýn kabuklarýný, biriktir;
bir mermi gibi isabet et kaybetmenin kalbine
beni tanýmla, geceyi anla
ben hiç kimseyim... bak, binlerce hiç kimse!.. /

Eðik bir zaman ki, zulme boyun eðildi
kimse artýk doðrulamaz!
þairsen mahpus yatacaksýn
kelepçelenecek ellerin
küflü sözler iliþtireceksin hayatýna...

Öyle bir zaman ki:
toprak yaðmurunu
ýrmak sesini
rüzgar iklimini reddeder!..

(Birdal ERDOÐMUÞ)


Sosyal Medyada Paylaşın: