Yâr ile Hasbihâl

Nere gitsem aklým sende,
Sözümün besmelesidir adýn

Seyrettiðim her güzellikte
Cemâlinden bir eser saklanmýþ

Sevdam sýðmaz ki cihâna

Mehtaba bakmaya
Korktum geçen gece
Yüzün sandým, titredim bir an
Hasretinden tutmadý dizlerim
Çöktüm aðladým ah ettim

Gözyaþýmdan bir göl oluþtu
Yakamozu yine sendin...

Takvimleri yok edesim var
Yanýna varabilince güzelcem
Saatleri kýrmak gelir içimden

Gülüyorsun ya
Ýþte ben o an anlýyorum
Ne güzel þeymiþ gülmek

Üzülüyorsun ya
Eriyor içim, yanýyorum
Çaresizce þaþýyorum ne yapayým
Bilemiyorum ne alýr kederini
Bi-Çare olmak ne imiþ
O an anlýyorum
Utanýyorum

Üzülmekten
Baþka þey yapamamak
Yârin huzurunda ne rezilliktir…

Ölsem diyorum, kýyamýyorum
Benden sonra kimler sarar diye?

Bilirler mi kadrini kýymetini?
Sorup sorup deliriyorum…

Kayýkçý pîr’imin dediði gibi
En iyisi mi biz hiç ölmeyelim
Yâr sevelim hem gece
Hem gün boyu

En güzeli bu...


Sosyal Medyada Paylaşın: