Þimdi kime inanacaksýn?
Kime aðlayacaksýn, omuzunu yaslayacaksýn
Piþman olacaðýný bile bile
Yaktýn yýktýn,umursamadýn
Neden yaptýn?
Bilmiyorsun.
Keþke demek yetmeyecek
Daha neler göreceksin
Neler yaþayacaksýn
Acýlara nasýl dayanacaksýn
Kendine soracaksýn
Cevaplayamayacaksýn
Ýneceksin en dibe
Tutmayacak elinden kimse
Beni isteyeceksin yanýnda
Kaybettiðini bir kere daha anlayacaksýn
Geç olduðunu bile bile ellerin bana uzanacak
Yüreðine çökecek
o sürekli rahatsýz eden ve hiç kaybolmayan yumru
Daralacak göðüs kafesin yeter diyeceksin üzüle üzüle
Ýçin dýþýn dönecek küle
Kimse bilmeyecek
Kalbinin hüzünlere boðulduðunu
Hiç uyuyamayacaksýn
Sabaha karþý anýlar canlanacak aniden
Sen bir kere daha öleceksin kahrýndan
Ayakta duramayacaksýn küfrü basacaksýn yeniden
Çalmayacak telefonun
Aramak isteyeceksin yapamayacaksýn
Dalgalara anlatamayacaksýn derdini
Artýk dinlemeyecekler seni
Sanki güneþ gülerek doðmuyor artýk.
Aðlayarak doðuyor belki..
Haklýsýn
Sana güneþ hiç doðmuyor ki!
’Yalnýzlýk, birdaha kýrýlmayacaðýn ve üzülmeyeceðin bir huzurdur. Onu çekilmez yapan tek þey ise ’yenilmiþlik’ duygusudur.’
Descartes
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.