İstanbul

Sâbâyla semaya bakýp gözlerimi yumdum,
Ulviyetin gönlümü derinlerinden vurdu.
Nümâyân eþsizliðinken aþký gizli tuttum.
Neþ’e fezâ kokun , kötülükleri yuttu.

Ey Ýstanbul’un denizi ; martýlar , balýklar.
Sessizliðin sesi gözlerime þevk , içimdedir fýsýltýsý...
Kalem olsa yeter mi anlatmaya ; aðaçlar , çalýklar...
Suya damlýyor güneþ , beni benden alýr ýþýltýsý.

Gülhane’nde aþk mektuplarý okunuyor artýk ,
Sen dünyanýn en güzel bahçesi.
Tanzimatý , Fünun’u ... ne varsa yaktýk.
Yinede sende saklý ; eski aþklar , Osmanlý’mýn akçesi...

Seninle doðdum , sana vereceðim ; sevgi , ömür.
Sen þahit olacaksýn kavuþtuðum aþka.
Ýstersen ateþ ol , bendim sana kömür.
Senin bakýþlarýn meþale karanlýða , hatýran baþka.

Ýstanbul , dudaklarýn tebessümden kopmasýn.
Sarýlamasam da gözlerine at beni.
Ýstanbul , cennetten bir kopyasýn.
Yaðmur olayým ; denizine , topraðýna kat beni...
Sosyal Medyada Paylaşın: