Sessizliğim

uçsuz bucaksýz hayallerim vardý hep
uzayan koylarýn, bitmek bilmeyen uzantýsýnda
suskun yüreklerin kanýyordu sevdalarý
tanýk olduðum herþey bir yaprak gibi savruluyordu
acýmasýz hayatýn kývrýmlarla dolu çilesinde
usul usul sýzlayan sancýnýn sesine
yüreðim çaresizdi
alýp götüren rüzgarlar, hýçkýrýklara karýþýyordu
ruhuma iþleyen herþey kaldý bende
bilemediðim;
bu günün sonrasý
Sosyal Medyada Paylaşın: