Kaçacağım...
Dünya büyüdü..
Dikti gözlerini kara giyinmiþ insanlar mavi gök yüzüne..
Kocaman olmuþ gözbebeklerinden
Hiç görmediðim bir duygu fýþkýrdý.
Küçüldü kalbim...
O yüzdendir,
Ne sevdalarý sýðdýrabilirim içime,
Ne sevinç, ne hüzün...
Kapadýðýmda gözümü
Kara giyinmiþ adamlarý görürüm..
Korkarým.
Topraða bassam çýplak ayakla bir kez,
Gösteririm dünyanýn kaç kucak olduðunu belki..
Ve hatta geri döner çocukluk heveslerim
Elma þekeri tadýnda..
Hatta bir yaðmur damlasýyla
Bir baþka olurum..
Göðe doðru var gücümle açtýðým aðzýma
Damlalar doluþurken...
Ama yok ki hiçbiri.
O daha önce hissetmediðim duygudan giymiþ herkes.
Kime dokunsam çarpar,
Kimi sevsem...
Çarpar...
Kaçacaðým bir gün...
Öyle böyle uzak deðil,
Þöyle böyle uzak bir yere...
Benden baþka kimseye uymayan,
Camdan bir ayakkabý býrakýrým
Belki tabi..
O da rahat koþabilmek için.
Ýçimde tükenen umutlarýn üzerine de
Soðuk hava solurum
Sigaradan tükenmiþ ciðerlerime.
Gözüme hýnzýr bir rüzgar kaçar ama,
Akmaz gözyaþým
Ki kalmamýþtýr.
Þimdi aþmam gereken koca bir uçurum var,
Ýçimin ortasýnda...
Kýrýk bir asma köprü;
Ha düþtüm ha düþeceðim.
Bir üfleseniz
Ben biteceðim...
Siz üflemeyin,
Ben kaçayým ufaktan...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.