TRABZON SEN KOKUYOR

Dün yalnýz ve çaresizdim.
Seni aradým bu nemli þehrin sokaklarýnda
Ortahisar’da dolaþtým baþýboþ,
Seni bulamayýnca…
Kimsesizliðimi anlattým Arnavut taþlý kaldýrýmlara.
Kýsmetsizliðimi paylaþtým köþedeki dilenciyle.
Gözyaþlarým yýkarken bu tarihi taþlarý,
Bir ýssýzlýk rüzgarý okþadý yanaðýmý sen gibi,
Üfledi saçlarýmý,üþüdüm sensizlik soðuktu.
Ýçimi ýsýtan sözlerin yoktu.
Ýndim aðýr aðýr Kemerkaya’dan Ganitaya,
Baktým Tombulkaya’da mýsýn diye,
Yine denizde coþuyor musun yaramaz Yunuslarla.
Baþak baþýný görür gibi oluyorum bazen,
Ufukta kaybolurken Kýzýltop,
Akþamýn matemi senin bakýþýnda,
Yakamozlaþýyor sularda.
Gün güzeli sessizce kavuþurken engin mavinin kucaðýna,
Sensizliðime bir kez daha Ahh! Çektim içim yana yana,
Senin þarkýný fýsýldadým umarsýz Martýlara.
Efulya’yý anlattým onlara..
Sordum,buldunuz mu Mete’ye yazdýðý mektubu.
Duymadýlar beni,uçup gittiler,
Senin gibi sonsuza…

Trabzon sen kokuyor sanki,
Her sokaðý,caddesi,her köþesi,
Yeri,göðü ve bir yaðmur sonrasý denizi.
Nereye gitsem çimen yeþili gözlerin,
O çocuksu yüzün izliyor beni.
Uzanýyorum, gülümseyerek kaçýyorsun öte yana.
Bu þehir sen kokmasan,
Nasýl dayanýrým yokluðuna…

M.N.K
10 Mayýs 2010


Sosyal Medyada Paylaşın: