Evlat
Yok olmuþ insalýk asýlsýz kaygý,
Bitmiþtir büyüðe duyulan saygý,
Çileden çýkarýr böyle bir duygu,
Ayak uyduruyor zamana evlat.
Kazanmadan baba hazýrý yiyen,
Ýyi niyetleri hiçlere sayan,
Babanýn yanýnda sevgilim diyen,
Yine de gelmiyor iman evlat.
Atadan dededen böylemi gördük,
Biz bizden gelene nasihat verdik,
Desene biz boþa kafayý yorduk,
Akýllý ol derken söze ne evlat.
Tanýmam ilimden,bilimden öte,
Bilim ýþýk tutar kine nefrete,
Ne fayda kendinden olmaya ite,
Yine su katýyor samana evlat.
Veysel baba ise sende evlatý,
Ata’dan emanet Cumhuriyet’i,
Kuran’da kuraný Ýncil Tevrat’ý,
Her zaman baðlý kal özüne evlat.
VEYSEL ÞÝMÞEK
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.