yanılgı

Gözlerinin, deðdiði yeri düzenleyen
Bir çekimi var.
Mutlak bir umutla beklenen,
Dokunmanýn ardýnda ivme kazana kokun.

Kitaplarca kalabalýk insanlarca yalnýz
Ve bir duvar karanlýðýnda
Soluðun kesildiðinde ruhum.
Ne denizde su ne gökte yýldýz.

* * *

Ölmek diyebilirim sonra
Her nefsin tattýðý þeyden bahseder gibi
Korkmadan ve düþünmeden
Sadece ölmek, diyebilirim aslýnda.
Oysa ölmek, yarýnýn iþidir.
Gerek kalmaz bu yüzden her þeye odaklanmaya.
Misal, sorsak þimdi Serkan’a
-gerek var mý diye-
Yok diyecektir aslýnda, bir o kadar içten.
Ne diyordum sonra, “Carpa Diem!”

Yürüyebilirdik de ayný sokakta,
Birkaç günü ömrümüze hibe edebilirdik
Unuta da bilirdik çaðýn gereðince,
Kavramlarý boþaltabilir,
Hatta bütün sýrlara eriþebilirdik.
Bilinmeseydi biz kimdik, ne içindik,
Eriþebilirdik varýlamayan onca güzelliðe.

Sonra, yarýn ve bu günün farkýnda
Ya dönmeliyim diyorsun,
Susup / ya da ölmelisin.
Oysa hiç fark etmedik,
Hala ayný göðün altýnda yürüyorsun.

* * *

Sesinde ne olur insanýn,
Ne olursa sesinde olur belki.
Belki bir çýlgýnlýk,
Haylaz ve yeni yetme bir sancý
Bir bebeðin ilk hayat çýrpýnýþý gibi nefesinde olur.

A. Selim AKOL



Sosyal Medyada Paylaşın: