YARALARINA ŞİİR DÖKÜYORUM ANNE:

Gölcük depreminde ailesini kaybeden, ama her þeye raðmen umudunu yitirmeyen hayata sýkýca tutunabilen ve üzerimde asla ödeyemeceðim emeði olan Necla abla için...




/ Bir anne için yangýndan kurtarýlmasý gereken
tek þey evladýdýr..
ansýzýn geliverir ve onu ölüm bile durduramaz.../

I


Hiçbir þey deðiþmiyor anne...
yoksulluðun içinde boðulan ve mutluluðun kýrgýn coðrafyalarýnda
infilak günleri ve göðsünde büyüttüðün acýlarýn
hayallerini sel bastý, ama boðdurmadýn umutlarýný
yoksulluðu süpürdün aðlamaklý günlerin avlusunda
bu yüzden gözlerin ýslak, kollarýn yenik, yüreðin üþümüþtü senin
umutlarýmý dirilttin kendini siper ettiðin uzun namlulu ölümlerde
heder ettin kendini ama bitmedin anne...
hiç býkmadýn
býrakmadýn
uslanmadýn

yalnýzlýðýn gece vardiyalarýnda
kendinden caymalarýn
ve hayatýn ezberini bozan merhametin
soðuk gecelerde üzerimi þefkatinle örttüðün
hayatýn bu insafsýz döngüsünde sevgi taþýyýcýlýðýn

hiçbir þey deðiþmiyor anne
hayatýn kahredici sahiciliðinde dinmeyen kalp aðrýlarým
ben yine kendine hoyrat aþk körü
içler acýsý bir aþkýn içinde kendimi var sayarak
hep boðazýmda düðümlenen çýðlýklarým
küllerimde artýk rüzgara kafa tutmuyor anne...

gülümseyebilseydin keþke
yitip gittiðimiz nankör zamanýn bir varmýþ hiç yokmuþluðunda
gücüme gidiyor anne, namlularýn ucunda yeniden yüreklenememek!..

II

biz ki, ne zamansýz pusulara düþmüþüz
karanlýðýn okunaksýz künyesinde
biz ne demli yalnýzlýklar görmüþ
ne ölümlerde ölmüþüz!..

/yangýnlar en çok yanmayý senden öðrendi
ölüm en çok ölmeyi senden.../

yüzünde silemedin hüznün izini
rüzgar kendini unutmuyor artýk
aðaran saçlarýnda anne...

ne çok dargýnsýn hayata oysa
aþk yorgunu buruk þarkýlarda
ne çoksun anne
ne çok umut
ne çok sevgi
ne çok fadakarlýk

senin o uçsuz bucaksýz karþýlýksýz sevgin
ve örtündüðün rutubetli hatýralarýn
insanlar ýlýk Akdeniz iklimlerini bölüþürken
sen kuþlarý donmuþ bir kentin üþüten ayazýnda

gözlerinde gün batýmý kederlerin
düþlerinle sýrýlsýklam ýslandýðýn

III

Yaralarýna þiir döküyorum anne
belki bir daha görüþemeyiz
yokluðun býçak yarasýyken böyle...
bir daha ýsýtmayacaksýn belki,
hýzla soðuyan ömrümü..
tabanca taþýmadýðým aþklarda her kundaklandýðýmda
gelip sana sýðýnmayacaðým!

Belki de; sen tanýmsýz bir hassasiyetle,
saçlarýmý okþayýp, sýrtýmý bir daha asla
sývazlamayacaksýn o, tanrýsal ellerinle...


(Birdal ERDOÐMUÞ/2006)

Resim/ ’Somali’de bir anne, kýtlýk sonucu ölen çocuðunun cansýz bedenini kaldýrýyor!..’

NOT/
Biliyorum, sokakta sevgiye muhtaç biriyle karþýlaþýnca onun uyruðuna, ýrkýna, diline, dinine bakmaksýzýn-
bölüþeceðiz sevgimizi, yiðitçe, cömertçe, hesapsýzca...O zaman anlayacaðýz sevgimizin sadece bize ait olmadýðýný.
Yetim bir çocuðun saçlarýnda dolaþtýðýnda (ellerimiz) anlam kazanacak. Dýþarda üþüyen birinin üzerini örtünce, biz de artýk üþümeyeceðiz hýzla soðuyan dünyada.
Yaralýnýn yarasýný sarýnca, yaramýzla yüz yüze geleceðiz ve anýmsayacaðýz sardýðýmýz yaranýn kendi yaramýz olduðunu. Ýyileþtiðimizi hissedeceðiz. Çünkü yaramýz ne kadarsa/bizlerde o kadarýzdýr...

Unutulmamalýdýr ki, vicdanýn karþýlýðý yok. Herkes ’kendi vicdanýnda yargýlanacaktýr!..’

Yarýn anneler günü...
Kimi anne, ýssýz bir bakým evinde yalnýzlýðýn, çaresizliðin yaslý boðuntularýna terk edilmiþ.
Kimi anne, tekme tokat dövülüp sokaða atýlmýþtýr...
Yarýn anneler günü, kimi anne çocuklarýný okutabilmek için, varsýl birinin evini temizlemeye gidecektir!..
Kimi anne ise bir hastane odasýnda kimsesiz aðrýlarda!..

Evet yarýn anneler günü, bütün dünya annelerinin anneler gününü kutlarým...

ÞÝÝRLE VE DOSTLUKLA...


(Birdal ERDOÐMUÞ/2011)

Sosyal Medyada Paylaşın: