Ayrýlýðýn verdiði acý berbat bir gülümseme oldu içimde
Sonbaharda dökülen yapraklardan fal açtým kendime
Seviyor dedi son dökülen kavak agacýnýn yapragý
Seviyor dedi ama bir þüphesi var gibiydi
Bedi benzi atmýþ sararmýþ ve solmuþ önümde
Birþeylerden korkuyordu sanki o da benim gibi
Korkusu sahip oldugu daldan ebediyen düþmekti.
Bir korkusuda sessizce gelen rüzgarýn
Kendisini alýpta baþka yerlere götürmesi
O da biliyordu ayrýldýktan sonra toprak olacagýný
Oda biliyordu kavak agacýnda yeni yapraklar acacagýný
Son umuttu belki kayboluþ ve yokoluþ.
Bende bir kavak agacý sevmiþtim.
Ona sýký sýký tutunurken birden kopup ayrýldým.
Yapraktým ben aþktým aþýktým.
Kavak agacýnýn dallarýndan baþka yerede tutunamazdým.
Bir rüzgar bekledim hemde en kuvvetli bir rüzgarý
Beni alýpta baþka diyarlara savurmasýný
Yaþayamazdým bir ilkbaharý daha dayanamazdým.
Bir baþka dalada o þekilde sýmsýký sarýlamazdým.
Ayrýldýgým aðaçta yeni yapraklar açmadan
Bir son umuttu belki kayboluþ ve yokoluþ.
OKAN GÜNER ...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.