Sindirella

Sindirella, ay ýþýðý ve bir mum;
Gözlerine bakýp sönmüþ yýldýzlar..
Gözlerim yeþil gözlerinde mahküm,
Ki sensiz bir yýldýz kadar yalnýzlar.

Umutlar büyütüyor aþkýmýzý,
Yoksa gerçekleri görmeli miyim?
Gündüzler pembe, geceler kýrmýzý,
Ne oluyor bana, ben deli miyim?

Lakin ters giden bir þeyler var gibi...
Uzaklarda görünüyor mutluluk.
Duruyor önümüzde duvar gibi,
Bir avuç gurura yapýlan kulluk.

Talihse bende bunun en karasý,
Ne sev diyebildi gönlüm, ne terket.
Senden kaçmak acizliðin yarasý,
Sana varmaksa en büyük felaket.

Ah.. Diyorsunki aþk her þeye deðer,
Acý veriyor geleceðe yanmak..
Anla, ne rezilce duyguymuþ meðer,
Yaþadýðýmýz geçmiþten utanmak.

Ne sevdalar duyulup göründü de,
Bu aþkýn önünde diller lal oldu.
Yaþamak acýlara büründü de,
Sindirella kavuþmak hayal oldu.....

Mevlüt Ören
Sosyal Medyada Paylaşın: