Çocukluðum Sýrýlsýklam Akýp gidiyor gözlerimden Siliniyor gölgeler Akan zamanla Sýðýnsa da evlerin Saçaklarýna.
Hani masallar var ya ’Gökten düþen elmalar’ Ve daðýtýmý hakkýnda Biri sana, biri bana; Kandýrmýþlar inanma Benim ki yok ortada.
Ayvalýk’ta, Cunda’da Denize akar Bütün yollar. Kapý eþiklerinde Çay demlerken komþular Erkekler Denize nazýr Orfonoz’un kahvede Altýkol iskambile Koþardýlar.
Celo’nun karpuzuna el atmak Cambazý baðýrtmak Hele Bahri Baba’nýn Kunduracý dükkanýnda Piyanosuna dokunmak Zinhar yasaktý. Ve cezasý anamýn Ayaðýnýn altýndaydý. Sahi neden o zamanlar Terlikler o kadar saðlamdý. Yoksa kunduracýlar mý Çocuklara düþmandý.
Parantez içine alýp da yaþamý Durduramadýk zamaný, Martýlar söylüyor hala Çocukluðumun þarkýlarýný. Bu gün bile Her köþebaþýnda Renk ahenk açarken Akþam sefalarý, Ne Naci Bey’in sinemasý kaldý. Ne de Üstün Dayýmýn Teknesiyle çýkýlan Sandal sefalarý.
Taþ olmak vamýþ Anasýný satayým Arnavut kaldýrýmlarýnda. Düzene uymadan Direnebilmek zamana Omuz omuza Denize akan Sokaklarda...
23/08/2007 ...Ayvalýk... H Hikmet Esen Sosyal Medyada Paylaşın:
H Hikmet Esen Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.