BENDE ADIN(SEN)

BENDE ADIN(SEN)

Her zaman geçmediðim çýnar aðaçlarýyla
abide’leþmiþ, bu parkýn yolunda
ellerim cebimde dünü hüzünlü,
yarýnlarý belirsiz düþüncelerimle yürürken !
Birden seni gördüm.
O büyük çýnara sýrtýný yaslamýþ baþýn önüne eðik,
elinde, bir beyaz karanfil,
oda, senin gibi boynu bükülmüþ,
parmaklarýn arasýnda bir saða, bir sola dönüyordu.
Belki ikinizinde umutlarý kýrýktý.
Gözlerim sana kenetlenmiþti adeta, anlamadýðým bir þekilde .
Sana biraz daha yaklaþtým, ama sen farketmemiþtin.
Tam yanýna geldiðimde,baþýný kaldýrýp gözlerimin içine
baktýðýnda ne olduðunu anlamadýðým,
iþte bu sol yanýmda bir sancý girdi.
Ýsmini bilmediðim yaþamadýðým bir sancýydý.
Caným yanmýyordu,ama çarpýntýdan kalbim duracak sandým.
Utandým, mahçup bir þekilde sanki bir suç iþlemiþtim.
Ayaklarým beni taþýmaz birhalle baðlarýný çözmüþtü sanki.
Senden uzaklaþtýðýmda, bunuda ilk yaþadýðýmý anlamýþtým.
Ben sarhoþ deðildim,ama yürümekte zorluk çekiyordum ,
bunun ismi neydi! bilemiyordum.
Tuhaf, çektiðin sýzýyý bilmemek, ve bu sýzýnýn can yakmamasý !
Mahçuptum ama yüzümde bir tebesüm vardý.
Sorsaydým birine, bu adýný bilemediðim ne?
Ya ,deseler deli nerden bilelim sancýn’ne, hadi git iþine.
yok, yok, ben bunu soramam kimseye.
Ertesigün yine geldim, ayný saate ama sen yoktun.
Seni ilk gördüðüm çýnar aðacýnýn yanýna vardým,
saatlerce bekledim sen yoktun.
Tam ayrýlýrken ordan senin geliþini gördüm.
Bana yaklaþtýkça, sol yaným yine sýzlamaya baþladý.
Ben yine mahçuptum, bakamýyordum gözlerine.
Baþýn önüne eðik’ti ayný aðacýn önüne geldiðinde ,
sanki beni farketmediðini sanmýþtým.
Ama, baþýný kaldýrdýn hafif bir tebesümle bana merhaba dediðine!
sana cevap veremiyordum.
Hem, sol yanýmda sancý vardý, ve dilimde kilitlenmiþti.
Sadece aðzýmdan çýkan tekkelime (sen) oldu.
Dilim dolanmýþtý utangaçlýðýma verdiðin heyecandan.
Ben uzaklaþýyordum ordan, mahçupluk vardý bende ,
ama aklým hep o kelimede kaldý (merhaba) demiþtinya
bu sözün beni benden almýþtý.
Ertesi gün yine geldim,uzaktan bakýyordum bu sefer.
Seni her gördüðümde, sol yanýma bir sancý giriyor,
bu sancýnýn ismi’ne ?
Adýný bilmediðim sancýya(sen) ismini verdim.
Nedenmi?
Merhaba derken hani(sen) demiþtimya!
SEN, solyanýmdaki sancý .
SEN, titreyen dizimdeki acý .
Ne tuhaf, bunu söyleyemezdimki sana.
Yarýn, cesaretimi toplayýp söyleyecektim sana bunlarý.
Gece yatamadým, içimde tuhaf bir duygu vardý.
Sabah oldu, evden çýkýp park’a erkenden gelmiþtim.
Seni ilk görgüðüm, çýnar aðacýna sýrtýmý dayadým.
Kollarýmýda baðdaþ tutup, gözlerim parkýn giriþine kenetlenmiþti.
Ýki saat sonra, sen geliyordun,üzerinde kýrmýzý renkli
bir elbise,ellerindeyse beyaz karanfillerden bir demet vardý.
Bu günkü yürüyüþün çok farklýydý,
kendinden emin ve yüzünde tebesüm vardý.
Ben’ise, heyecandan yerimde duramýyordum.
Kollarým baðdaþtan çözülmüþ,gözlerim yuvasýndan sanki fýrlamýþtý.
Aklýma takýldý yine! ya konuþamazsam,ya soramasam
solyanýmda olan sýzýyý.
Gözlerimi, alamamýþtým senden.
Ta’ki ,benim biraz ilerimde duran, ellerinde bir demet
kýrmýzý güllerle bekleyen adamýn yanýna vardýðýnda ,
karþýlýklý, karanfil ve gülleri verip biri birinize sarýlana kadar.
Bu sefer, solyanýmdaki sýzý acýya dönmüþtü.
Yine adýný bilmediðim bu acýya,
dilimden dökülen(sen) ismini verdim.
Paylaþamazdým artýk seninle bu acýyý.
Anladýmki , bir baþkasýndada (sen) vardýn...
Yine ellerimi cebime koyup,dünümden hüzünlü ,
yarýnlarýma ümitsiz düþüncelerimle, yürümeye baþladým.
Bende tek kalan’sa, sadece (sen) ismi olmuþtu.
SAHÝ,sen bilebilirmiydin bu solyanýmdaki acý ve sýzýnýn ismini?
Bendeki adý
(SEN)
Kutup Güldane..þairin kýrýk kalemi.
Sosyal Medyada Paylaşın: