ÇOCUKSUN SEN

Gülen yüzler çiz demiþlerdi.
Elmasý kýzardý demiþlerdi.
Bakýyordum çevreme.
Hep bir yöneten benim yerime çizen.
Birileri vardý beni çomak üstünde oynatan.
Hep soru sorma yerine soru sorulduðunda.
Benim yerime cevap verenler.
Susuyordum sustuðum halde
Bir cevap veren muhakkak vardý.
Çocuksun sen diyorlardý.

Benim kendime göre kiþiliðim vardý.
Hayata isyanýmda aynen öyleydi.
Ne anlayan ne dinleyen vardý.
Büyüdüm yâda ben büyüdüm zannediyordum.
Soran kendi kendine cevap verenler vardý.
Çomak üstünde,
Hacivat gibi oynamak istemiyordum.
Soruyor cevap bekliyordum.
Çocuksun sen diyorlardý.

Kurtulamadým o çocukluktan.
Önce baba gitti direk yýkýldý.
Sonra. Sonrasýný mý sormayýn.
Sorarsanýz birileri size kendini anlatacak.
Daha sonra yine sormayýn.
Hepsi reis hepsi büyük olacak.
Oturma koltuklarýna oyuncak olacaksýn.
Tek laf tek söz kalacak.
Çocuksun sen diyeceklerdi.

Ne güzel laflar keþke çocuk kalsak.
Sakal çýkmýþ çýkmakla kalmamýþ.
Üstüne üstlük aðarmýþ göz ferin düþmüþ.
Bu sefer tek bir söz kalacak.
Çocuklaþtý bunadý denecek.
Keþke eskisi gibi çocuk kalsaydým.
Çocuksun sen deselerdi diyeceðim.

Aðlayacak, gözyaþýný gösteremeyeceksin.
O kadar dokunacak ki.
Yaþam iþte çocuklaþtý ermiyor aklý.
Denecek susacaksýn.
Kim ne derse desin. Kimilerine göre.
Çocuksun sen. Keþke çocuk kalabilseydim.
Zaman geçmese söyleselerdi ne vardý
Çocuksun sen deselerdi diyeceðim.
MEHMET ACET

Sosyal Medyada Paylaşın: