karanlýkta öksüz umarsýz
öfkemi kustum yamacýna
katran karasý ilencimde
amansýz kirli akþamýna
kuþ kanadýnda yüreðim
çýrpýnýyor göðünde
þimþek çakýyor gece akýyor
özlemim köþe baþýnda
çýkmaz sokaklarý bile
dolaþtým üþürken ellerim
hohlasam da titriyorum yine
ciðerime iþlemiþ buzu
her keresinde al oluyor
bileniyor hýncým
direniyorum þafaða
yýrtýlasý kör karanlýða
yola düþüyor okullu çocuklar
fabrikaya iþe koþanlar
bir toprak kokusudur
burnumun ucunda tüten
biraz aðlasam gülerim sonra
biraz anlasam dinlemem seni