Bir türlü aklýmda tutamazdým çocukken; Gidene "güle güle" mi diyecektim, Yoksa Allaha mý ýsmarlayacaktým kalaný... Ya da kalan mý gülecekti, Ben giderken.
Neyse ki Ben büyüdükçe gidenler çoðaldý Ve aklým erdi. Gidenler çoðaldýkça ‘güle güle ‘ demeyi öðrendim ben. Ve böylece Hep Allaha ýsmarladýlar beni. Bu yüzden, Artýk karýþtýrmýyorum sözlerimi. Vakitsiz ayrýlýklar geldiðinde, Ezberim hazýr.
Lakin Allaha ýsmarlanmak neden yakýyor canýmý, Neden hoþçakal dendiðinde Hoþça kalamýyor insan. Ne garip... Sanki, Giden gülecek de Tanrý yanýna alacak kalaný. Ne acaip þey, Ne acý... Oysa ne gideni gülerken gördüm ben Ne de kaldýðýmda tanrý açtý kucaðýný. Neyse... Giden güle güle gitsin de tanrým, Sen, sana ýsmarlananlara acý!
Nazmi Örsel
Sosyal Medyada Paylaşın:
adren Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.