Ağızlar Tatlanmaz Bal Diye Diye...

Anladým bu ayak bu yükü çekmez,
Dizime tutundum bel diye diye.
Þimdi düz ovada keklik de sekmez,
Öteler çaðýrýr gel diye diye.

Dinmez kalp aðrýmýz, geçmez sýzýmýz,
Tam parlarken kayar baht yýldýzýmýz.
Yavaþlar saðdaydý, arttý hýzýmýz,
Yolu da þaþýrdýk sol diye diye.

Þükür saðlýklýyýz, dostlarýmýz sað,
Birlikte petekler saðýlacak çað.
Bir Þirin uðruna yöneldiðim dað
Karþýmda dikildi ’del’ diye diye.

Dostlar, gitmedim ki dönüp geleyim,
Birlikte söyleþip size çileyim.
Bunca dert var iken nasýl güleyim?
Bülbül de sayýklar gül diye diye...

Þiirde tuttuðum vezin hecedir,
Hece gündüz ise, serbest gecedir.
Aruz bize gelin gelmiþ ecedir,
Hocalar okutur bil diye diye...

Baðrý yedi delik sýzlayan neyim.
Daðlanmýþ bedenim, hasta mý neyim?
Çevreme doluþan kiþiler neyim?
Israrla beklerler ’çal’ diye diye...

En ciddi davayý oyun, þaka bul,
Mazeret geçersiz, varsa baþka bul.
Beþ vakit buluþma, ne hüsnü kabul;
Mevla’m çaðýrýyor ’kul’ diye diye.

Sekiz konak oldum oda oda ben.
Aslý belli, Kerem dersen, o da ben.
Pervane misali yandým oda ben,
Rüzgarda savruldum ’ kül’ diye diye.

Fýrsat kuþtur, uçar, sonra ilinmez.
Kaderdir, beyazdan beyaz silinmez.
Yemedikçe çeþni, lezzet bilinmez;
Aðýzlar tatlanmaz bal diye diye...
Yolcu yoldan kalmaz kal diye diye...

Sosyal Medyada Paylaşın: