Affet anne Yapamadým... Sevmeyi sen öðrettin ama Sevilmeyi beceremedim...
Affet be anne herkesi sen sandým... Ýçten gülüþüm yetmedi O’na Ve çocuksu seviþim. Þimdi tüm keþkelerimin dilinde yere seriliþim...
Annem affet geç kaldým. Sütününün renginde bir yürek verdin bana, Ben onu koruyamadým... Takas ettim masumluklarý; Yerine vedalarý, Yerine baþlamadan bitiþleri devraldým... Biliyorum ben her ne kadar büyümesem de gözünde Ayný zamanda dev bir adamdým. Dev gibi yüreðimi,peþkeþ çektim vedalara Hainlik ettim,bencillik ettim gözümü kýrpmadan sattým...
Affet be anne! Ben aþka fena aldandým Çocukluk iþte Kalbimi, yenisi alýnýr diye kýrdýðým oyuncaklardan sandým...
Düþtüðümde kanardý ya hani dizlerim Sen koþup üflerdin... Söylesene anne! Bu acý da geçer mi üfleyince? Üflesene...
Annem! Lütfen söyle, Benim suçum ne? Yalnýzca sevdim iþte... Ýdealimi görmüþtüm O’nun gözlerinde Bilemedim boy veremeyeceðimi aðýr sözlerinde... Öldüm anne! Öldüm... Ben tüm umutlarýmý,tüm þiirlerimi ona adamýþtým Hepsini son sözlerine gömdüm anne! Gömdüm...
Annem utanýyorum, Biliyorum büyüdüm ama; Bana masal anlatsana Yoruldum be anne Yatayým dizine kucaðýna sýðmasam da, Bir varmýþla baþla, Yokmuþlara kadar uyurum nasýlsa...
Selim Akgün Sosyal Medyada Paylaşın:
Selim Akgün Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.