Hasrete gün ekliyorum þimdilerde, Çoðaldýkca çoðalýyorlar... Saatler biriktiriyorum sensizliðe dair. Günler, haftalar, belkide aylar... Ben direndikçe o inatlaþýyor sanki... Nasýl hissettiðimi sorma, Ya da nasýl olduðumu, Çünkü, bende bilmiyorum artýk...
Yoruldum;
Ýnsan sevmekten yorulur mu hiç? Sabretmekten, özlemekten... Yoruluyormuþ. Damarlarýndaki kan boþalýnca, Ýnsan sevmekten de yoruluyor oluyormuþ. Beden, isyan edercesine muhtaçken, Açken, susuzken sevgiliye, Ruh yoruluyormuþ, sende öðrendim...
Ve þimdi;
Zaman, vazgeçiþ zamanýdýr. Senden deðilde aþk, En çok da kendimden vazgeçiþtir bu. Nefes almaktan, seni düþlemekten... Þimdi ne desem, ya da sen ne desen, Ne söylesem... Deðiþtirir bende ki seni, Bilemiyorum...
Özge Arslan (Nisan 2011) Sosyal Medyada Paylaşın:
awakened dreams Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.