benim ecelim olmadan beni delirtme aman!.. aman diliyorum senden... sevdiklerimden birinin daha, canýna kastetmeden!.. canýný gasp etmeden!.. benimkini al... geride kalanlara bencillik olsa da bu düþünce... öyle!..
her ölümle yaþarsýn tarifsiz acýlar,sonsuz keder... ve her ölümle yitirirsin olan aklýný... ölüler çoðaldýkça, deliliðe ramak kala yaþar gidersin...
hep tetikte hep korkuyla iç içe... ölüden beter, yaþamak denirse buna!..
bir yakýnýný daha kaybetmeye gücün yoksa!.. kaçýnýlmaz olan, paranoyakça yaþam...
içine edilmiþ yaþamlar;
ve, her kabul görmeyen ölüm; sevdiklerinin canýný alýrken bir yandan, geride kalanlarýn aðzýnda acý bir tat, boðazýnda bir düðüm, içinde hiç geçmeyen bir yara, hiç bitmeyen hüzün býrakýr...
aldým,verdim...
yaþa yaþayabilirsen bu yükle!.. en kötüsü de, günden güne çoðalan özlem... içine iþleyen fena!..
ölümle tanýþmadan henüz, bir ölün yokken, evden birinin ölüsü çýkmamýþken daha... bir yakýnýný,en yakýnýný uðurlamamýþken öteki tarafa, tepenin ardýndaki bilinmeze...