kör pencere aksak sandalye
tozlu çerçeveye yokluðun resmi
resti hayatýn
kesti ümidini aþk yüzükoyun
týkýrtýsý geride ayak seslerinin
ortasýna güve düþmüþ þiirlerin
yitik harfleri
hattat duasýndan habersiz kalemkeþin
na- tamam yazýtý
çarpar sus duvarýna!
ses vermez aksi
dili dýþarýda gece
týkar kulaklarýný yalnýzlýk
perde perde
kör pencerenin pervazýnda mavi gözlü güvercin
gölgesi tedirgin
emaneti -fi mektuplarý-
düþtü yorgun pençesinden
çatladý sus duvarý
_______________çatladý aþk
_______________________diline uzak
_______________________________ çözgüsüz
__________________________suskun
_____________________özüne
____________çekildi nefes
durdu zamanýn üç harfli kalbi
-nûn- üzere kalýyor
akýyordu sayfa sayfa -fi mektuplarý-
söz duvarýný aþýyordu zaman
doru atlarýn toynaklarý vururken dört nala
kargý ucunda sallanýrken haritamýz
yazýlýyordu þiirler sýnýr taþlarýna
ve göverirken gök
yaðarken ebri nisan
kaçýncý seferden dönüyordu
kýrýk oklarýna kan deðen cengaverler
titriyordu Altaylar
ey gizci
yazýtlarýn ortasýna düþürdüðün sözler
hasat ediliyorken son cemrede
burçlarýna asarken en ulu sözlerini
bayrak bayrak dikiliyordu zamanýn þiiri
ne çok sustuk/susturulduk
her gölge sinerken gövdesine i mge i mge
yahya incik /ebri nisan günleri.