El ele dolaþýrken senle mahlede;
Yola zam, caddeye haciz gelirdi.
Ne zaman dudaklarýnýn kýyýsýna demir atsam;
Köpek balýðý delerdi, çaresiz sandalýmý...
Biz seninle gülemezken doyasýya;
Martýlar seviþirdi, vurupta kýyýya.
Sen; Hiç bir zaman koklayamadýðým gülüm,
Ben; Aþkýndan yanýp tutuþan kanatsýz bülbülüm...
Bizimkisi dul bir aþkýn yaslý hikayesi,
Bizde doðurduðu kurbanlýk çocuklarý.
Gebe kalmýþken ayrýlýða aþkýmýz;
Umut doðurdu yarýnlara, bitmeyen çabamýz.
Nereye ayak bastýysak birlikte;
Çýkmaz sokaklarda bulurduk kendimizi.
Sanki birbirimizi sevmemiz yasak, kalplerimiz tutsakmýþ gibi;
Her öpüþen sevgililerde ölen ikimiz olurduk !
Dul bir aþk iþte ! ne kadar yürüyebilir ki ?
Sende aþkýný boþayýp geldin, ne yazýk ki bende.
Ýkinci el aþklara kalmýþ iken onca hayallerimiz;
Sýfýr kilometre bir ayrýlýk kapýmýzdaydý.
Hangi dað daha büyük ki olmayan þansýmýzdan ?
Hangi deniz daha derin ki, kalbimizdeki yaralardan ?
Aslýnda tutup sürüklemek var peþimde, mutluluðu saçýndan !
Birde vurmak var, kalleþ duygularla ayrýlýðý sýrtýndan !
Baðlamadýk dul sevdam, oysa hiç karalarý;
Ýçerken þiþe, bardak, gözlerimiz birbirini !
Hep onyedi yaþýnda kalacak artýk;
Dul aþkýn çocuklarý...
Serhat ERTAÞ
( Þiirden Adam )
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.