Üzerimden bulutlar geçti, Bir kuþ üzerime pisledi, Hiçbir insan varlýðýmý sezmedi, Adým anons edildi þehirde, Kimsecikler gitmedi…
Önce bir sisti gelen, Duman duman burnumda tüttü Ardýndan acý bir tat, Dilim,damaðým kurudu Derim çekildi Midem isyan etti Gözlerim yalnýz ellerimi görmeye Yemin etti…
Sonra bir titreme, Ama Sanki elektrik dolu bir havuzda Sýrt üstü uzanmýþým da Yüzmeyi hayal ediyorum… Ýçim dýþýma Dýþým sokaklara karýþtý…
En son, Bir çift insan gözü gördüm Aðlýyordu… Yakýným mý? Uzaðým mý? Anlayamadým… Son duyduðum feryat, “Öldü!” oldu… Hiç inanýr mýyým? Tabi ki inanmadým… Ama sonra…
Anladým, Çünkü benim evim bu kadar dar deðil, Hiçbir zaman beyaz geceliðim olmadý, Duvarlarýmý da toprakla sývamadýðýma göre…
Anladým Ben Bugün Öldüm… Sosyal Medyada Paylaşın:
Erhan Tuncer Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.