KENDİNİ DOĞURUR ŞİİR

Ýklim bozulmasý yaþýyor gönlüm;
Sancý sancý acý doðuruyor
Býçak býçak kasýklarý...

Baharýn ilkinde dil çarpmasý,
Aþk kasýrgasý vurur...
Daðlarý kurþunidir sözünün,
Cümlelerin heyelandýr daðarcýðýmda ...
Yazýn zemheridir,kar lapa lapa
Yollarý kapanýr sevdamýn
Her mahalli kör kütük
Kýþý sevahir...
Kavurur içimi
Kumlanýr,dinginlenir adýyla…
Giden gelmez,çýkmazlardan
Hesap sormaz kimseler...
Yüreksel ýsýnma diyorlar amma;
Bir tek sonbaharý deðiþmedi ;
Ýklimlerimin...
Hep sarý,kýzýl ve acýmasýz...

Seven gönlüme inat;

Üçüz doðuruyor insanlýk
Hiçler ve heplerce yaþayacak...


Önce Medeni/yet/(i) doðurdu ana/sýr...
Sonra Hürriye/t kýz/dý...doðan
Hayýrsýz evladým diyecekti ;
Bu son doðana...Cinayet/ti adý....
Adýn batsýn...


Bir tek þiir yaþatýr, sevmeleri
Bir tek þiir doðurur kendini
Kimseyi kýrmadan
Kimseleri kýrdýrmadan…

Ýbrahim ERZURUMLU











Sosyal Medyada Paylaşın: