bu gün,þubatýn on beþi. martýn güdük kardeþi, nisan ýn, mayýs ýn sýrdaþý. lodosun ýlýk nefesinde baharýn yaklaþan sesinde. kaybolan ay.
Ne gök yüzünde sevinç çýðlýklarý atan kuþlar ne tepelerde eriyerek topraðýn yüzüne sevinç gözyaþlarý akýtan karlar ne buz gibi yüreðinde saklanan sýrlar kýþmý,yazmý göstermiyor yüzünü.
Ve ben, Her þubatta olduðu gibi uyanan topraðýn, baþ ucunda bekliyorum, cemre üstüne düþtüðü anda toprak gözünü açarken, yemyeþil bakýþlarýndaki çývgýn çiçeklerin üstünde esen sam yelini solumak için.. Kim bilir belki yeni bir sevdanýn, kokusunu alýrým. Umut bu toprak uyanýrken, yüreðim neden uyusun?
Sosyal Medyada Paylaşın:
atibaba Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.