Bir sabah uyandýðýmda, Bir de bakmýþým yapayalnýzým. Caddeler bomboþ,saatim durmuþ, Rüzgar esmiyor,kuþlar susmuþ, Herkes kaybolup gitmiþ. Etrafýmda soðuk bir sessizlik, Ve bu sessizliði bozan nefesim. Ýçimde garip,anlatýlmasý zor bir korku. Ýþte o zaman anlýyorum ki Yaþýyorum ölüm denen acý sonu.
Cemil GÖKDEMÝR
Sosyal Medyada Paylaşın:
cemil16 Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.