HERŞEYİMSİN İSTANBUL
Ýstanbul ben,
Ýstanbul aþkým sevgilim,
caným yalnýzlýðým benim,
anam babam,kardeþim,
arkadaþým dostum Ýstanbulum,
bir ana gibisin
yalnýz þehrim benim,
saçlarýmý okþuyor
sabah rüzðarý þefkatlýce
incitmeden,
caným Ýstanbulum
koca yürekli þehrim benim,
yüregin nede büyük
ulu ve engin,
tutupta elimden gezdirdin beni
çamura düþmüþ çocukluðumda
düþ güzelliklerinde,
korudun tüm çirkinliklerden
hainliklerden ve karanlýklardan,
aðlayacak oldum,
gizledin beni kara baðrýnda
derin sessiz kuytularýnda,
acýlar çöktükçe yüregime
avutur oldu sularýn
dalða sesleri ninni gibi,
gençligim,
susuz kuruyup giden
bir tomurcuk oldu
hiç açamadan,
ama sen caným Ýstanbulum
izin vermedin
ezip geçmelerine bu tomurcuðu,
onu aldýn itinayla gömdün
baðrýnýn derinliklerine,
ne kimse görsün,
ne kimse alsýn,nede
bir kimse kýrýpta incitsin.
Yalnýzlýðým,
can dostum Ýstanbulum benim,
dostum arkadaþým,sevgilim,
her yeri
her þeyi benim Ýstanbul þehrim.
Ýstanbul,
yalnýzlýðým aðlamýþlýðým......
14/01/1990/Draðos/-----Metin GÜRSOY
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.