Buhran

Gecelerden kurtulup sökülürken her þafak,
Beynimde cirit atar yüzlerce girift fikir..
Satar beni koynunda sabahladýðým sokak,
Birden üstüme yürür annem bildiðim þehir..

Gölgem bile ansýzýn beni býrakýp gider,
Ýçime doluverir korkularýn nefesi.
Hangi köþeye kaçsam durmadan tehdit eder,
Garip garip uluyan aç bir köpeðin sesi...

Vücudumu tepeden ayaða telaþ kaplar,
Hallerimde yokluða firarýn çabalarý.
Ruhumu sonu gelmez karanlýklara saplar,
Aniden sönüveren þu sokak lambalarý.

Sanki birileri hep ayak sesimi dinler,
Birileri geride kalan izimi bulur.
Gecelerde biricik arkadaþlarým cinler,
Ýlk ýþýkta onlar da birden bire kaybolur

Büyümüþ yangýnlarda kendi resmimi görüp,
Sýrtýma bu ateþli buhranýmý sararým.
Amansýz gündüzlerde bir baþýma yürüyüp,
Þehirlerin dýþýnda boþ bir mezar ararým..

Mevlüt ÖREN
Sosyal Medyada Paylaşın: