bildiðim maviler solmadan
gözlerimle bir karardý
yine aðlýyordu tutunduðun dal
yürüdüðün yol seni kokluyordu
yele sürdüðüm anda
paramparça olmak üzere
gözlerinden süzülen yaþ
yüreðimi köklüyordu
duyuramamýþtým sesimi
bedenler birbirine uzak
eþ kutuplar gibi itiyordu
özlemleri çokluyordu
sevgi ne denli yakýn
ya da alabildiðine uzak
ayrýlýk gelip çatýnca
davranýþýmý yokluyordu
yeniden yaþanýr mýydý
ayrýlýksýz bir anda
kor ataþlarda yandýðým
durmadan okluyordu
060411denizli