Çocuk Anneler

Çocuktum daha anne olduðumda.
Sevmeye zamaným olmadý.
Gülmeyi unutalý kaç yýl oldu kim bilir.
En son at üstünde gülmüþtüm.
O da ata bindiðim içindi,
Gelin olduðum için deðil.
Bir oyundu sanki.
Akþam olmadan bitecek, dönecektim.
Ama olmadý dönemedim.
Oyun olmadýðýný anladýðýmda anneydim, bu nasýl yazgý anne?
Birden büyüdüm ben.
Bir mevsim eksik hayatýmda, baharým olmadý.
Pas geçtim gençliðimi, genç olmak nasýldýr bilemedim hiçbir zaman.
Ne sevenim oldu ne de ben sevdim.
Sevmek yakýþmaz mýydý?
Benim yüreðim yok muydu anne?
Çocukluðumdan hatýrladýðýmsa,
Elimde bir kuru ekmek,
Sýrtýmda uzun bir entari,
Ve yalýn ayak, gübre yýðýnýnda oynadýðým mutlu günlerimdir.
Ne kokuya aldýrmýþýmdýr,
Nede toza topraða.
Ne ekmeðime karasinekler üþüþtüðünde,
Ne de ayaðýmý eþek arýsý soktuðunda aðladým.
Fakirdik,
Paramýz yoktu ama sýcacýk koynun vardý dünyaya bedel.
Kýþ çetin geçtiðinde,
Odunumuz biter üþürdük,
Unumuz biter arpa ezerdik,
Ýneðimiz için geven kökü sökmeye gittiðimizde,
Çorapsýz lastiklerimin içine karlar dolardý aðlamazdým.
Kýzardýn, söverdin,
Hýrsýný alamaz döverdin aðlamazdým.
Ne bir kere akide þekeri istedim,
Ne de kel kafalý yapma bebek.
Büyümek istedim bir tek.
Uzun saçlarým, sürmeli gözlerim olsun,
Komþu oðlu, baksýn istedim arkamdan.
Âþýk olsun gözlerime,
Ve aþkýndan delirip kalp yapsýn söðüt aðacýnýn göðsüne.
Ve bir ok saplasýn kalbin ortasýna,
Aðacýn gövdesini yýrtýp karþýya geçen.
Kýsmet deðilmiþ, olmadý…
Olmadý, ama aðlamadým.
Beni daha on dördümde,
O amcaya verdin diye aðladým anne!
Ne çabuk büyüdüm bir bilsen.
Ne çabuk geçti yýllar.
Nasýlda on beþimde kýrkýma merdiven dayadým?
El evinde anne,
Ne doðru düzgün yemek yapa bildim, ne de düzgün bir iþ.
Hamur bile yoðuramadým.
Ya cývýk oldu, ya katý.
Ýlk zamanlar direndim, göze girmek için.
Çocukluk iþte.
Yýrtýndým, didindim, olmadý.
Alýþtým horlanmaya, dövülmeye, sövülmeye.
Ve þimdi,
Erkenden tarla yolundayým.
Erken kalkmak önemli deðil de,
Yol uzun, elim dolu, karným burnumda.
Gitmiyor bacaklarým.
Cýlýz bedenim, göbeðimi çekmekten aciz.
Yorgun kemiklerim sýzým sýzým.
Tarlaya kestirme yol nerdendir anne?
Kahrolasý sancýlarým baþladý,
Suyum yürüdü bacaklarýmdan, korkuyorum anne nerdesin?
Sonra, baðýrdým avaz avaz, kimse yok.
Sövdüm, sövdüm …… Ana avrat,
Ve Tanrý þahidim,
Bin kere yýrttý gök kubbeyi avazým.
Týrnaklarýmla kazdým kuru topraðý.
Onca acýya inat aðlamadým.
Ama;
Bebeðimi bir piç gibi yol ortasýnda doðurdum ya,
Ve adam gibi bir adamdan,
Bir kýzým olmadý ya,
Ýþte buna aðladým anne!

Hayati Dede



Sosyal Medyada Paylaşın: