Bu sabah gün erken düþtü pencereme.
Belki son bir kez daha,
perdeleri açtým,
þarabý lavaboya,
cam kýrýklarýný çöpe döktüm,
balýðýmýn suyunu deðiþtirdim.
Bu kez mumu söndürmedim,
baþucu çerçevemdeki seni de uyandýrmadým.
Vazodaki gülü kurumaya,
karalanmýþ sayfalarýmý bavuluma býraktým.
Balkona çýktým,
güneþ parmak uçlarýyla dokunmaya çalýþýyordu geceme bir yerinden.
Bir sigara yaktým,
omuzlarýmda ürperirken sabah serinliði,
tükettiðim kaygýlardan ýrak
kafamý gökyüzüne yaslayýp
bu þehri
ve seni özlemeyi düþledim gözlerimi kapatýp.
Þimdi sen penceresi çiçek açmýþ bir duvar
ben duvarsýz bir pencere
Öncesi denizdi,
bundan ötesi okyanusun bir adým gerisi…
Ama burasý çok önemliydi.
Marjlar ve boþluklar dahil,
satýr aralarýný da oku diye..
Artýk susuyorum!
Hüzün rakýmý yüksek bu þehirdeki denizim,
her denizde mavi bakan biricigim
uzak kýyýlarýmýn nefesi
Hoþçakal.
Güzel yüreðin ve hakettiðin huzurla kal.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.