NEFRETİM
Duydum ki benden nefret etmiþ
Adýmý anmak,yüzümü görmek istememiþsin
Bunu duyduðuma hiç üzülmedim
Gülüp geçtim bilirmisin
Nefret sönmeyen ateþ kalplerde
Dumaný taze tüten bir orman yangýný
Her aklýna geliþinde gülüþüm
Üfler rüzgarý söndürmez yaraný
Besler nefretin söyleyemediðin sevgini
Unutturmaz asla incecik kanayan yüreðine
Unuttum der mezara diri diri gömersin
O toprakta yatanýn ben olduðumu
Kimse bilmez senden baþka öldüðümü
Oysa nefretindir içindeki katilin
Bunu sadece sen bilirsin
O benim çok sevdiðimi sanýyordu
Hiç sevmemiþtim aslýnda
Ýki sarýþýn bir esmer türküsünü
Söyler durursun dudaklarýnda
Mýrýldanan o yanýk türkü bile
Ýçinde sönmeyen ateþin söylendiði
Bir itiraftýr kendi kendine
Aynalarla yalnýzlýðýnýn yüzleþmesi... BÝRGÜL AL
’’06-04-2011’’
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.