kemirgen

...
sen kalkýp gittiðin zaman
paydos zilinden sonra çocuk püskürten okul kapýsý gibi özlemeler savuruyor üstüme aþk
sen gidiyorsun
ben bomboþ kalýyorum
içimde gezen yalnýzlýðýn
ayak seslerinin yankýsý týrmalýyor bedenimi
dýþarý çýkmak istercesine

sen gidince
daha çok týrmalýyor içimdeki kemirgen
daha bir derine saplýyor týrnaklarýný
ve ben en çok gece olunca çýkýyorum sokaklara
gündüzlere maskem yok benim
korkuyorum insanlardan
korkuyorum sen sanýlmaktan
içime hapsolmuþ bu kemirgeni onlarýn gözü önünde doðurmaktan korkuyorum
içimin astarýna týrnaklarýný acýmasýzca saplayan bu kemirgen
sana þiirler çiziyor içimin iç yüzüne

benimle beslenen bu kemirgen büyüdükçe
ufalýyorum
omuzlarým sarkýyor
baþým önüme düþüyor
eteðimin kenarýnda kýyýsýnda ne kadar umut varsa
ben sallandýkça saçýlýyor oraya buraya
beni bulmalarý için arkamda bir iz býrakýrmýþçasýna
tek tek dökülüp kalýyorlar
sanki bu kemirgenin doðmasý için
benim ölmem gerekiyormuþ gibi
ufalýyor
ve ölüyorum
kimse takip etmiyor umutlarýmý
tanýmýyorlar
toplamýyorlar
bilmiyorlar
üstüne basýp, geçip gidiyor herkes
sen yabancý oluyorsun
bir tane fazla oluyor herkes
ben yalnýz kalýyorum
ben yalnýz kalýyorum


Ýbrahim Sarp Baysu

Siz þiirlerimi okurken aðlýyorsanýz ben yazarken ölüyorum...
sR___


Çizim: Ben
Sosyal Medyada Paylaşın: